Pagkatapos nga ng umaatikabong digmaang Log kontra TnT, pormal nang nagtapos ang OrSem 2008. Mag-isa kong tinahak ang malayong daan pa-Aurora dahil nakipaglandian yata si Kim (HAHAHAHA, tama 'di ba? Hahaha.) tapos 'yung si Miguel naman na
Noong OrSem ko (dalawang taon na ang nakalilipas, ang tanda ko na! Hahaha.), naipakilala ako sa kulturang Ateneo, sa kalakarang pangkolehiyo, at sa buhay pagkatapos ng masaya at maalwang mga taon sa paaralang sekundarya. Naipakilala rin sa akin ang pangunahing magiging mga kasama't kaibigan ko sa kolehiyo, ang O3 2010. Pinatikim sa akin ang maaaring kahintnan ng apat na taong gugugulin ko sa pamantasan. Siyempre, enjoy con todo ang lolo ninyo, maraming freebie eh. Maya't maya ang pamumudmod ng maraming bagay. Hahahaha. Pero enjoy rin with TnTs, Logs, at blockmates, bagaman hindi naging panahon ang OrSem ko para makilala ko sila nang lubos at maging close ko sila kaagad. Siguro kasalanan ko na rin, dahil medyo ako ang kusang loob na bahagyang lumalayo sa kanila noong una. Kunwari tahimik at mahiyain. Hahaha.
Sa pangkalahatan, masasabi kong ang karanasan ko sa dalawang OrSem ng buhay ko ay naging mga pagkakataon ng pagkatuto at pagkilala sa maraming bagay. Pero mukhang mas marami akong mababanggit ukol sa katatapos na Liyab: OrSem 2008 Pre-Sesquicentennial (ang haba hahaha).
Pagkatuto
Katulad siguro ng kahit na sinong OrSem volunteer na puwede mong tanungin, may mga bagay-bagay na matututuhan mula sa OrSem. Para sa akin, marami:
Pagkatuto...
…na kahit nakakasawa, nakaka-umay, at nakakapagod ang pagnguya sa Salisbury Beef with Brown Sauce and Edible Fungi (muli, more commonly known as Burger Steak), nakaka-miss din pala. Hahaha. Na tipong kahit ‘yun na paulit-ulit, oks lang pala kasi libre naman. Hahahaha.
...na kaya pala ng sanlibutan na ngumiti lagi sa isa't isa, kahit sa hindi nila kakilala, nang hindi nangangawit ang facial muscles at hindi inaakusahang may tililing o maluwag ang tornilyo.
...na kaya pala ng mga taong maging bukas sa pakikipagkilala sa mga taong hindi nila kilala; na masaya pala ang pakikipagkilala sa mga bagong tao.
...na may mga pagkakataon palang may pakialam ang lahat sa isa't isa; na kaya pala nating magtulungan sa paghahanap ng mga taong nawawala, mag-alala para sa mga taong dumudugo ang ilong, nahihimatay, nasusugatan, o kung ano pa man.
...na may mga pagkakataon din palang nararamdaman mo nang lubusan na sulit ang lahat ng ibinigay mo, na walang nasayang sa mga pagod mo, na maligaya ka kasi alam mong nagkasilbi ang ginawa mo.
...na mahusay rin pala ang kakayahan kong magpanggap. Haha.
Pagkilala
Magtanong ka uli ng volunteers, o kahit Freshies, at pihadong papatunayan nilang maraming makikilala sa karanasang OrSem. Ako rin, maraming nakilala:
Pagkilala...
...sa hindi iilang Log volunteers.
Ang mga Log tao na nakakasalubong sa kung saan-saan sa tatlong araw ng OrSem na nangingitian ako at nangingitian ko. Ang mga karamay namin bilang Log volunteers—pinagtatanungan sa mga panahong lost kami sa rutang daraaanan, pinagtatanungan kung sila ba ang nagnakaw ng mga pagkain at upuan ng block namin, pinagtanungan sa mga pagkakataong may mga bagay kaming kailangang alamin tungkol sa pagiging Log. Ang galing ng LOG. Go LOG. Haha.
...sa iba pang volunteers mula sa iba't ibang komite.
Hindi ko masyadong nakilala pero sila ang mga taong sinangguni ko nang nawalan ako ng nametag, nang naghanap ako ng CR, nang may itinanong ako na kung anuman.
...sa TnTs ng ibang mga block.
Mga taong sagad hanggang kaluluwa rin ang pataguan ng enerhiya; mga taong bigay-todo sa pagsasayaw at paggabay sa Freshies sa kanilang OrSem. Pagbati sa inyong lahat para sa mahusay na pagtatrabaho.
...sa Log heads.
Ang makukulit na mga taong gumabay sa amin at nagpatag ng landas na daraanan namin. Ang mga taong nagsilbi naming mga sanggunian tuwing makakaranas kami ng mga bagay na hindi normal na nararanasan, at tumutulong sa aming resolbahin ang mga bagay na ‘yun. Muli, GO LOG. Haha.
...sa TnTs ng block P7.
Ang walang katulad na TnTs na sina Guido at Franz.
Si Guido, na kahit may hindi kaaya-ayang nararamdaman (sinisipon/inuubo kasi nang medyo may katagalan na), patuloy pa ring ginampanan ang trabahong kailangang gawin; nagtatakbo pa rin, nag-aasikaso, at nagpapabuhay sa Freshies.
Si Franz, na kahit nakararamdam na ng kapaguran dulot na rin ng init ng panahon at dami ng aktibidades, patuloy pa ring sinikap na pangitiin ang Freshies sa pamamagitan ng pagbabato ng jokes. At go lang siya kahit medyo hirap ang Freshies intindihin ‘yung jokes. Hahaha.
Elibs ako sa inyo; litaw na litaw ang dedikasyon at pagmamahal ninyo sa responsibilidad na iniatang inyong mga balikat. Hanep din sa chemistry. Hahaha. Meant to be pa kasi magka-birthday. Haha.
...sa Log partner ko.
Ang walang kaparis na si Trina.
Malamang sa hindi, nasiraan kaming tatlo ng bait kung hindi dumating ang partner ko para tumulong. Hindi matatawaran ang naging pakikibahagi at pakikisangkot ng partner ko sa OrSem na ito. Kung ako lang ang Log, malamang na kukulangin ang pag-inom ng isang buong bote ng Enervon sa isang araw para asikasuhin ang lahat ng pangangailangan ng Freshies. Kinaya ko ang mga araw nang isang kapsula lang ang nilalagok dahil naroon si Trina.
...sa mukha ng samu't saring Freshie.
Mukha lang, dahil hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na opisyal na makipagkilala sa kanila, hahaha, puwera na ang Freshies ko at ilang Freshies nina Kim at Mark sa O2.
...sa Freshies ko. P7!
Iba ang pagka-game ng block na ito. Sa una, may hiyaan factor pa. Pero nang lumaon, nailabas rin ang tinatagong kulo. Testigo ako sa pagiging bonded ng (karamihan sa) block na ito sa loob lamang ng maikling panahon. Hayop pa sa paglalaro ng Mamera, kahit hindi ko napanood. Mamera champions! Haha.
...sa katotohanang may mga bagay na ayaw mong matapos pero kailangang matapos.
Tunay nga, sa pagtatapos ng digmaang makailang-ulit nang nabanggit, may kung ano sa aking ayaw tanggapin ang mga pangyayari. Tila baga ayaw tanggaping ito na ang katapusan. Gusto ko pang magpa-mob nang magpa-mob, pero wala na. Hahaha. Basta ‘yun na ‘yun.
...sa katotohanang ayaw ko pa pala talagang tumanda.
Kasi ayaw kong dumating ang panahong nakaupo na lang ako sa gumegewang na silya (rocking chair wahahahaha), pinagmamasdan ang mga apo kong naglalaro, habang inaalala ang mga masasayang pagkakataon ng buhay ko tulad ng OrSem na ito. Masakit lang kasing isipin na pagdating ng mga panahong ‘yun, wala na akong kakayahan para bumalik sa mga araw na tulad nito; na sa alaala na lang ako puwedeng magbalik. PERO, ayoko rin naming mamatay nang maaga, kaya gusto ko na rin sigurong tumanda. Hahaha.
...sa katotohanang kung gusto, kayang gawin.
...sa sarili ko.
Di-hamak na sangkterba ang nalaman ko nang lubos ukol sa aking sarili—bilang Atenista, bilang kaibigan, bilang katrabaho, bilang kuya, bilang tao. Mahirap humanap ng mga salitang maaaring makatumbok sa kung ano ang mga nakilala ko sa aking sarili sa panahon ng pagtatrabaho sa OrSem. Hindi ko mismong mailarawan, kaya sa’kin na lang ‘yun. Haha.
Marami pa akong nais ilahad, pero una, hindi ko maisip sa ngayon; at ikalawa, masyado na kasing overdue ang entry na ito (isang linggo nang late! hahaha), kaya kung hihintayin ko pa ang panahong masasaisip ko na ang lahat, malamang tungkol sa OrSem 2009 na ang sinusulat ng mga tao.
Para kunwari hindi naman sa hindi ko maisip ‘yung mga gusto kong isipin at sabihin, ganito na lang: marami pa akong gustong ilahad pero hindi sasapat ang alinmang salita para buuin ang pagkukuwento sa isang tunay na kakaibang naging karanasan ko sa pagtatrabaho sa OrSem. Oha. Hahaha.
Pero medyo totoo na hindi nga talaga sasapat ang alinmang salita para sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin. Sa mga volunteer, alam kong nauunawaan ninyo ang ibig kong sabihin. (O baka ako lang ‘to? Hahaha.)
Nakarating ako sa bahay ng mga pasado alas dose, matapos ang higit isang oras na paglalakbay sa pamamagitan ng pagsakay sa tatlong magkakaibang jeep. Pagdating ko, tinanong ako ng tatay ko, “Enjoy ka naman?”
Wala akong maisagot kundi isang nagliliyab na OO. Nais kong ilahad ang lahat ng kina-enjoy ko sa OrSem na ‘to, pero natuklasan kong pagkatapos ng tatlong araw, wala na muna pala akong enerhiya para sa pagkukuwento.
Natulog ako, at pagkagising ko ng 8 Hunyo 2008, alas onse pasado na. Tapos na ang panahon ng paggising nang bago mag-alas singko. Wala nang OrSem. Pero paniguradong mananatili ang lahat ng alaalang maibabaon ko mula rito sa loob ng matagal na panahon.
Naging hudyat ang OrSem para malaman kong marami pa pala akong gustong gawin sa nalalabing dalawang taon ko sa mga Paaralang Loyola ng Pamantasan. Medyo napansin kong may bahid ng pagsasayang ang naging unang dalawang taon ng buhay ko rito, pero buti na rin at napag-isip-isip kong nasayang ko nga. At least, mas may kakayahan na akong piliin ang pamumuhay na "hindi nagsasayang ng oras," kahit sa pananaw ko lang, sa natitira pang dalawang taon.
Hindi ko alam kung paano tatapusin ang NAPAKAHABA ko nang entry, pero hindi ko hahayaang tumulad ito sa kanta ng Parokya ni Edgar na bigla na lang mawawala. Magpapasalamat na lang ako sa mga tao, kahit pa maaaring nakapagpasabi na ako ng pasasalamat sa iba pang bahagi ng entry ko.
SALAMAT
- Sa OrCom, na walang katulad ang preparasyong ginawa para maisakatuparan ang Liyab.
- Sa Log heads, na walang sawang nagpakapagod para ituwid ang aming mga landas. Lalo sa SecMob heads Van, Sel, at Krizanne, sa paghahanda at pagtulong sa trabaho namin. Mataas lang si Van sa pagkakaangat niya sa OrCom. Haha.
- Sa TnTs ko: Guido at Franz, para sa isang masayang karanasan sa OrSem. Walang makahahambing sa energy AT chemistry ninyong dalawa. Hahaha. Isang pribilehiyo ang makatrabaho kayo. Hindi magiging gan’un ang kinahinatnan ng OrSem ng P7 kung hindi dahil sa inyo. Guido, good luck sa ikaapat na taon. Franz, good luck kay VCI. Haha. Babatiin ko na din kayong dalawa ng HABERDAY sa darating na Linggo! Haha. Kuwentuhan tayo minsan.
- Sa Log partner ko: Trina, para sa walang kaparis na pagtulong at pag-asikaso sa Freshies. Sa pagsama sa banyo sa mga pagkakataong hindi ako puwede, sa pagpapa-comm sa nawalang cellphone, sa pakikibahagi sa maraming parte ng OrSem. Ikaw ang naging tagapagligtas namin. Good luck kay VCI at kay Rudy Ang. Haha. Kuwentuhan tayo minsan.
- Sa Freshies ko: P7, para sa pagiging game sa lahat ng bagay, at para sa aktibong pakikilahok sa OrSem.
- Sa Enervon, dahil wala ako rito kung wala kayo. Sponsor ba? HAHAHA.
- Sa Panginoon, sa paggabay sa aming lahat sa panahon ng OrSem. Sa pagbibigay ng direksiyon at liwanag. Dahil hindi umulan. Dahil binigyan Mo kami ng enerhiya. Sa lahat. Salamat.
Magkita-kita na lang tayo uli sa CovCourts next year. At siguraduhin nating muli nating mae-enjoy ang lahat ng pagod at enerhiyang ating ibubuhos at ibibigay.
Tunay nga,
NO OTHER UNIVERSITY DOES IT THE WAY WE DO | ADMU
