INTERESANTENG LECTURE

Kani-kanina lamang, nanood ako ng isang interesanteng lecture tungkol sa naglipanang mga soap opera. Ang inimbitahang magsalita ay si Jose Maria Bartlolome, Head for Program Analysis chenes ng GMA Network, Inc. Layon ko sanang magamit ang nasabing lecture, upang mas may matutuhan ako at mas lumawig ang kaalaman ko ukol sa topic ko sa English Research Paper. (Ang paksa ko kasi ay tungkol sa mga palatuntunang nagpapalaganap ng tsismisan sa mga personalidad sa showbiz.) Bagaman malayo ang naging pagtalakay niya sa mga ninais ko sanang maging kinahantungan n'ung lecture, ayos na rin dahil nakakatuwa naman at may natutuhan rin naman ako. (Pero gaya ng naitanong ng English teacher ko, at ngayo'y itinatanong ko na rin sa sarili ko, "How will you (I) use that in your paper?" At ang sagot: "Ma.")

Ito 'yung ilan sa mga nabanggit n'ung lecturer na ikinatuwa ko (as in ikinangiti, ikinatawa, at pinagmuni-munihan). Mamarapatin kong ibahagi sa inyo:

--------------------------

Ukol sa pangalang "soap opera":

Ito naman ay matagal ko nang alam. Pero para sa kapakanan ng maaaring makabasa nito at hindi alam kung bakit nga ba pinangalanang "Soap Opera" ang mga seryeng 'yun, ito ang dahilan: sa radyo lamang napakikinggan ang mga ganitong serye noong panahon ni kopong-kopong. At ang mga kompanyang gumagawa ng mga sabon at detergent ang kadalasang tumutustos sa mga gastusin ng mga serye. Kumbaga, sila ang nagtataguyod dito, sponsor. Kaya naman, pinangalanang Soap ang mga Operang iyon. (Sa palagay ko naman, medyo hindi na kailangang ipaliwanag kung bakit "Opera". Mygush.)

--------------------------

'Yun daw mga babae (especially nanay) ang madalas na tumangkilik sa mga nasabing palatuntunan. Sila raw kasi 'yung naiiwan sa bahay para mag-alaga ng bata, maglinis ng bahay na dinudumihan ng bata, at maloka dahil sa mga makukulit na bata. Kung bakit soap opera, dahil raw sa kinapagod-pagod ng buong araw, ito na lang 'yung "tanging konsolasyon" nila para guminhawa naman kahit sandali. Kaawaan niyo na, mga masasamang budhi.. At dahil sa tanging konsolasyong naibabahagi ng mga soap sa kanila, naroon ang posibilidad ng pagkagunaw ng tahanan, sakaling marapating pagdamutan ang nanay ng remote control kung oras na ng paborito niyang palatuntunan. Kapag pinagdamutan mo 'yun, sige ka, 'di ka ipagluluto, 'di ka ipaglalaba.. Mawawasak ang kinabukasan mo.. dahil.. hindi mo pinanood ng soap opera ang nanay mo.

--------------------------

Ang ratings raw kagabi ng Asian Garbage ay bumaba, samantalang 'yung ratings ng 'Di Na Sana Maulit Muli ay tumaas. Dahil raw mamamatay (o namatay) na 'yung Jasmine. Akalain mo nga namang ang bayolenteng Robin Padilla (as always) ay makakatabo ng 41% sa ratings n'ung isang gabi?? (DAW) Ewan ko, pero bumaba raw 'yung ratings na 'yun sa 34% at umangat 'yung isa pang kachuvahang serye sa 33%. (Talo pa rin.. DAW) Pero at least, tumaas ang ratings, dahil nga mamamatay na 'yung bida.

Side-comment: Hanggang ngayon ay nasisiraan pa rin ako ng bait sa kachuvahang seryeng 'yun. Akalain mo ba namang mamatay dahil nasagasaan ng bus?!?! BOBA/BOBO talaga.. At nakita ko kamakailan ang patalastas ng mga susunod na pangyayari. 'Yung Travis ay masisiraan at makikita niya pa rin nang makikita 'yung kaluluwa n'ung namatay na Jasmine. HAY, EWAN KO!! Lahat ng babae akala niya 'yung Jasmine na. Komento: 'Di yata't siya ay adik!! [Pasensya na rin pala at wala akong maisulat na entry tungkol sa Asian Garbage. 'Di ko kasi napanood 'yung first episode. Gusto ko sanang panoorin, para malait, pero marami pa akong kailangang gawin na mas mahalaga nang 'di hamak kaysa sa seryeng 'yun. Noon kasing kapanahunan ng unang episode ng 'Di Na Sana Maulit Muli, wala pang masyadong kailangang gawin..]

--------------------------

May nabanggit rin siya ukol sa 'nature' o kalikasan ng telebisyon sa Filipinas (at kahit yata sa buong mundo). Ang sabi niya, ang kalikasan raw ng telebisyon ay entertainment--makapagbigay-aliw. Oo nga naman. Bakit pa naimbento ang telebisyon kung hindi kailangan ng tao ng aliw? Bakit pa kakailanganin ang mga soap opera, talent search, reality show, at tsismis center kung hindi kailangan ng tao ang maaliw? Siguro, kung mawala (o sadyang tanggalin) ang mga ito, magiging primitibo muli ang buhay. Ano kaya ang gagawin ng tao kung wala ang entertainment na magiting na dinadala ng telebisyon sa ating mga bahay-bahay? Kung mawala na ang entertainment at puro channel4, discovery channel, o TV Patrol-24 Oras Channel na lang ang pagpipilian? Ano kaya ang gagawin ng tao? Siguro, mas aangat ang ekonomiya (??), dahil baka sa trabaho ituon ng mga tao ang kanilang pagkabagot. (Hello, may radyo naman.. Pero, kung mapag-isipan mong mabuti, iba pa rin ang audio-visual na medium.. Hmmmmmm..) O 'di naman kaya, baka umangat ang industriya ng mga mental hospital!!

--------------------------

At ito na ang pinaka-quotable at memorable sa lahat (para sa akin)...

May isang nasabi si Sir Jose Maria tungkol sa lengguwahe, at sa pagsisiyasat kung bakit Filipino na ang nagagamit nang mas malawak ngayon, sa halip na Ingles, sa telebisyon. Ang sagot niya, masa na raw kasi ang nanonood ngayon. Kung baga, noon, class AB lang ang may TV, ngayon, DEFGHIJKLMNÑNGOPQRSTUVWXYZ, at kahit anumang titik pa ang gustuhing ipangalan ng mga kachuvahang tagapagtaguyod ng social classes, mayroon na ring TV. Kaya naman, Filipino na ang ginamit, dahil nga masa na ang manonood. Iba pa rin daw ang talab ng media kung wikang katutubo ang gagamitin--'yun nga naman kasi ang nauunawaan. Ang pinaka-nagustuhan kong bahagi ng talakayang ito ukol sa wika ay nang sabihin niyang:

Pinakamalaking kalokohan 'yung ibinabandera ng pamahalaan. Maski saan ka magpunta, wikang katutubo pa rin ang namamayani. Hindi lahat nakakaintindi ng Ingles, kahit gan'un pa ang sinasabi ng gobyerno. Malaking kalokohan ang ipagpilitan 'yung Ingles.

(Parang gan'un.. 'Di ko uli maalala 'yung tiyak na mga salitang ginamit niya.) :)

Gusto ko 'yung katagang "Pinakamalaking Kalokohan". Take note, 'di lang basta kalokohan, 'di lang din malaking kalokohan, kundi PINAKAmalaking kalokohan ng pamahalaan. Kahit naniniwala akong superlative degree ang lahat ng kalokohan (i.e., lahat ng ginagawa) ng gobyerno, ito 'yung isa sa pinaka-kinasisiraan ko ng bait. Akalain mo nga ba naman kasing ibasura ang Filipino?! Samantalang ibida nang ibida ang Ingles (oo, mahalaga ang Ingles dahil sa globalismo achuchuchu, pero bakit kailangang nasa ilalim lamang nito ang Filipino, at bakit hindi paunlarin nang husto ang sarili nating wika)?!** Ano 'yun?! Kaya siguro mabaho at malansa ang Filipinas (lalo na ang d'un sa bandang Mendiola, at sa lahat ng mga Ingles-Inglesang lugar). Kung hindi mo alam ang dahilan kung bakit malansa, hay, ewan ko, nasayang lang siguro ang katalinuhan ni Jose Rizal kung gayon.

--------------------------

Kahit na hindi ko man magamit ang anumang nasabi niya sa English Paper ko, ayos pa rin. Marami pa rin kasi akong natutuhan, at 'yun ang mahalaga. Haha...

--------------------------

**Recommendation: "Ang Kapangyarihan ng Wika, Ang Wika ng Kapangyarihan" (by Conrado de Quiros)

--------------------------

P.S.: Inilagay ko itong P.S. Sabado na ng hapon. 'Yung tungkol sa paksa ko sa pinagpipitaganang English Argumentative Paper. Papalitan ko na lang raw 'yung main stand/claim, babaguhin nang kaunti, dahil..basta. At ikinatuwa ko naman kaagad, dahil lahat halos ng nasaliksik ko ay medyo hindi akma d'un sa una kong tesis. Kaya, bunsod ng mga pagbabagong gagawin ko, maaari ko na rin sigurong magamit ang lecture na 'to. :)
Bagaman, hindi ko pa rin gaanong alam kung paano ko babaguhin nang kaunti 'yung tesis. :)

ANG POONG NAZARENO

Kamakailan lamang (9 Enero 2007) ay namalas na naman ng buong Filipinas--at ng buong mundo--ang kapistahan ng Señor Nazareno sa Quiapo, na dinudumog ng santinakpang mga deboto. Napuno na naman ang Quiapo ng mga deboto at ang lugar ay literal na hindi mahulugang karayom. Kapag naghulog ka ng karayom, siguradong makatutusok ka ng tao; hindi lamang ito babagsak sa lupa nang walang natutusok. Wala na kasi talagang espasyo sa pagitan ng mga tao. Tipo bang para kayong magkakamag-anak lahat dahil hindi na kayo nagsawa sa pagbebeso-beso. Dagat na talaga ng tao ang makikita mo, katulad siguro ng nakita n'ung deboto (na siyang nagpagawa ng karo ngayong taon) sa panaginip niya.

Nakaranas na akong makipista sa Quiapo, pero hindi ako nangahas na makisama sa prusisyon dahil masyado pa akong bata noon, siyam na taong gulang lang yata ako, kaya naroon lang kami ng mga magulang ko sa lugar na medyo malayo na rin sa ruta ng prusisyon. Hindi talaga normal ang dami ng tao; sa gayong karaming tao, puwedeng-puwede ka nang magpatalsik ng presidente. Daang libo yata ang nagpupunta doon tuwing kapistahan. Kapag papalapit na ang Nazareno at ang dagat ng mga deboto, tulad ng nararanasan ng nanay ko noong sa may Quiapo siya nagtatrabaho, mararamdaman ang pagdagundong ng lupa. Tila ba higante ang paparating. Kung tutuusin, higante nga naman. Saan ka pa ba nakakita ng Poon na gayon karami ang deboto?

Deboto ng Nazareno ang tatay ko. Sabi niya, sa Nazareno raw niya ako ipinagdasal, at nang magdasal siya, ilang taon lang yata ang nakalipas ay naipanganak na nga ako. Mula noon, naging deboto na siya ng Nazareno, tuwing Biyernes nagsisimba sa Quiapo, at halos taon-taong nakikipista sa Quiapo. Nang maikuwento ko nga ito sa mga kaibigan kong BrenDa, natuwa sila ng lubos at baka raw sa Nazareno ko nakuha ang kulay ko. (Excuse me, samantala, puro silang mga Chinese kaya ganoon ang kulay nila no! :) Samantalang ako, 25 porsiyento lang ang dugong Intsik, kaya siguro 'di ko namana ang kulay ng Tsina!)

Katulad sa kuwento ng tatay ko ang kuwento ng halos lahat ng deboto ng Poon. Hindi ko naman nilalabanan o kinaiinisan ang ganitong kuwento, dahil kung hindi nagdasal ang tatay ko sa Nazareno ay baka nga hindi ako naipanganak. Naniniwala rin naman ako sa mga himala, at hindi ako sumasang-ayon kay Ate Guy. "May Himala! Ang Himala ay nasa puso ng tao!!"

Pero naman, bakit pa nga ba kailangan ng konkretong himala para maging relihiyoso at tumuloy-tuloy ang pananampalataya sa Diyos? Bakit ba kulang tayo sa paniniwala at pagtitiwala sa Maykapal? Bakit kailangang ispesipikong hiling ang mabigyang katuparan at saka mananampalataya nang lubos? Hindi pa ba sapat para sa atin, upang manampalataya, ang pagkabuhay natin nang matiwasay sa araw-araw?

Siguro nga, kahit na Panginoon na ang pinag-uusapan, hindi pa rin maiaalis sa ating mga sarili, bilang tao, ang maging makasarili. Kailangang mapasaya muna tayo ng iba, bago tayo maniniwala sa kanila. Kung baga, kailangan ng kapalit ang lahat, at pagdating nga siguro sa Diyos, hindi na natin napapansin ang mga biyaya sa araw-araw bilang kapalit; ordinaryo na nga naman kasi kung ituring ang mga ganoong biyaya. Ang napapansin natin ay iyong mga bagay-bagay na konkreto, kakaiba: mga hiling natin.

Katulad nga ng nabasa ko sa Ang Paboritong Libro ni Hudas ni Bob Ong kagabi,

Hindi pa ba sapat ang pagkumpuni ng iyong katawan sa kanyang sarili tuwing napipilayan o nasusugatan ka?

(Parang gan'un, 'di ko maalala ang tiyak na mga salita) :)

At kung, sakali mang hindi mapagbigyan ang ating mga hiling, at kung sakali mang makaranas tayo ng pagsubok na tila higit sa kaya nating dalhin, alam na natin kaagad kung kanino ibubunton ang sisi. Ayaw kasi natin na nahihirapan tayo; gusto natin, lagi tayong bida. Laging napagbibigyan, hindi natatanggihan. Kung hindi, alam mo na ang ginagawa ng batang nagta-tantrums.

Siguro, napagbigyan ng Nazareno ang mga hiling ng mga deboto. Pero kung hindi, baka naitakwil na nila ang kabuuan ng simbahan. Kung pumanig sila sa Satanistang mga grupo, at sakaling nangyari ang gusto nilang mangyari, baka si Satanas ang pinag-aalayan nila ng pista ngayon. Maaaring masabing ito'y pagmamalabis, pero... palagay mo? Anu't-ano pa man, masayang isipin na lang na ito'y produkto ng likas na pananampalataya ng mga Filipino. Pero katulad ng mga nasabi ko kanina, tila sa palagay ko ay walang taong likas ang pananampalataya. At itatanong kong muli: Ano sa palagay mo?

Isa pang imahe ang naipinta sa isip ko nang makita ko sa mga pahayagan ang Señor Nazareno. Naalala ko 'yung imahe sa Exodus, ikalawang libro sa Bibliya. 'Yung parte noong kinukuha ni Moises ang sampung utos. Samantalang iyong mga pinaghihintay niya sa ibaba ay nagsisisamba na sa nilikha nilang gintong guya. Naisip ko lang, 'di kaya magkatulad ang mga ito? Tanong: Palagay mo?

Ewan ko. Malay ko. Startalk.

ANG BAGONG SERYE

Hay, ito ang magiging kauna-unahang blog entry ko ever!!! :) At marahil, malas nga lamang ang napili kong gawing paksa ng kauna-unahan kong entry...

Kagabi (8 Enero 2007), habang ako ay taimtim na nagbabasa ng mga takda para sa eskwela, ay sabay rin naman akong maluwalhating nanunuod ng telebisyon. Samantalang ligayang-ligaya ako sa katatawanang dala ng H3O sa QTV, ganoon din naman ang kasayahan ko sa pinagpipitaganang bagong serye ng dos.. Ano pa nga ba kundi ang kachuvahang Sana Maulit Muli..

Sa una pa lang, as in trailer pa lang, nadismaya na ako sa mahihiwatigang depektibong pag-arte ng mga piniling gumanap sa nasabing serye. Habang ang iba ay maaaring matuwa ng lubusan, ako hindi. At habang pinanood ko nga ang unang sabak nito sa Primetime, marami sa aking mga haka-haka ang napatunayan.

Kainis talaga.

Una, noong mga bata pa ang mga bida, pumuslit sila sa isang barko. Hindi ko alam kung ano ang dahilan dahil nagpalipat-lipat ako ng channel. Pero kung anuman iyon, sukat raw bang nagtatatakbo 'yung isang bata sa ibabaw ng barko nang hindi nakikita? Napaka-realistiko naman 'di ba? At ang dami-dami pang trabahador na nagkakarga ng mga dadalihin n'ung barko. Kamusta naman?

Actually, napansin pala 'yung bata, noong hindi pa nakatutuntong ng barko. Pinaalis at haharang-harang daw. Pero n'ung nakasampa na sa barko, 'di na pinansin. Gaya ng nasabi ko, kamusta naman?

Sabi nga lang siguro ni direk.

At tuluyan na ngang nakapuslit ang bata.

Habang ako'y ligalig na ligalig sa namalas kong ubod sa realistikong eksena ay naglipat-lipat muli ako ng channel. At pagbalik ko nga'y nagsimula na naman. Sa wakas, nakarating na sa paroroonan ang dalawang bata (mayroon palang chuvang isa pa na nagtatago rin sa barko). At naghiwalay sila, 'di ko alam kung inampon o kung anuman, at doon na nagsimula ang masalimuot at orihinal na istorya.

Maya-maya lamang, natunghayan ang dalawang batang babae na wiling-wili sa paglalaro ng tsaa-tsaahan. At naikuwento n'ung isa 'yung karanasan sa barko echuvachenes. Siguro nainggit 'yung isa at nakaisip ng maitim na balak. At iyon, sa huli, ay ang magpanggap bilang 'yung batang babaeng isa. ('Yun pala, sumusulat 'yung nakapunta sa Amerika pero hindi na ipinaaabot sa kamay n'ung isang bata na naging katulong na lang).

Hay ewan, basta medyo magulo.

Sabi nga kasi ni direk.

Masasaksihan ang pang-aapi n'ung karakter ni Glydel Mercado sa mga karakter nina Mickey Ferriols at ng kanayang anak na ginampanan n'ung Kim Chiu. Muli, napaka-orihinal ng mga eksenang sa tuwing wala ang asawa n'ung mahaderang donya ay sisigaw-sigawan na lamang 'yung mga longkatuts. Pero, at malaking pero, kapag nariyan na ang pagmumukha ng asawa n'ung mahaders ay bigla-biglang naaambunan ng kagandahang-asal.

Scriptwriter naman ang may sabi.

Kalaunan, bumalik ang kachuvahang karakter na ginampanan n'ung Gerald Anderson sa Pilipinas (sana nga siguro hindi na bumalik, para wala nang istorya 'di ba?). At, nagpanggap na nga 'yung karakter n'ung Erich Gonzales na siya 'yung nakasama niyang pumuslit sa barko.

Para tapusin na ang mga detalye, bandang huli ay nagsilamon ang mga bagong dating na 'kano-'kanoan sa bahay ng mahaders. Sa kabilang banda, nagkukulong ang mga longkatuts sa kusina, naghahanda ng ipalalamon sa mga 'kano-'kanoan. At nang ipalabas na ng nanay longkatuts kay anak longkatuts ang 'fruit salad' ay..

(Nasambit ko na ilang segundo bago mangyari)

Umatake ang kabobahan ni anak longkatutay at natapon ang ubod ng labnaw na fruit salad sa 'kano-'kanoang lalaki (Gerald). Ang kalabnawan ng naturang salad ay para lamang sa pinaghalo-halong gatas, 'yung tipo na sasadyaing itapon kaya huwag nang ayusin ang pagkakagawa. Kung hindi iyon natapon, malamang ibinuhos n'ung mahaders 'yun sa dalawang longkatutay dahil nga sa labnaw.

Realistiko muli.

At lalong nag-init ang ulunan ko sa eksena ng banggaan na siyempre'y sinundan ng slow-motioned na pagtititigan n'ung nagkabanggaan. Sana nga siguro, itak na lang na nakaduro 'yung dala n'ung katulong para nasaksak na 'yung isa, tapos bibitayin siya n'ung dati niyang kalaro, at magkakagulo-gulo na, magkakamatayan at matatapos! YEHEYY!

Ewan ko ba, siguro dito pumapasok 'yung kainisang dala ng mga ubod ng lumang ideya (katulad nga ng sabi ng Filipino teacher ko). Para bang basta na lamang makagawa ng eksenang magtititigan sila habang naka-slow-motion ang lahat at kilig na kilig ang mga punyemas na fans.

Sabi kasi siguro ni direk.

Hay ewan, sana hindi na ito maulit muli. At para mangyari iyon, malamang hindi na ako manonood muli... ahahahaha...