LAGI kang mali magdesisyon. Minsan/madalas, maganda ang kinahihinatnan. Masaya, mahiwaga. ‘Sus, tsamba. Kung babalikan kasi, kung susuriin kasi, mali sa kahit na anong aspeto.
Ngayon ang panahon kung kailan sinasampal ka ng (mga) mali mong desisyon. Pag-iinarte marahil ang dating sa iba, pero kasi sila. E lalong kasi ikaw. Matagal kang nanatili sa abot tanaw kung saan hindi ito ang dapat. Hindi mo kailanman inamin sa sarili mo na nilamon ka rin pala ng ganitong paniniwala. Lagi mong iniisip na hindi, dapat hindi ka gan’un tumingin sa mga bagay. Pero sa katotohanan, dahil sa lahat ng uri ng konteksto, nasalaksak sa utak mo ang “dapat” kahit hindi mo ito (gustong) pinaniwalaan.
Naniwala ka pa na sa lahat ng panahon, bibiyayaan ang pagmamahal mo. Nanalig kang kung mamahalin mo ang isang bagay, susunod ang lahat sa kaayusang animong itinakda. Pero ito, minahal mo naman. Pinili mo pa nga ito kaysa d’un sa isa pa, kaya malamang basura na rin ‘yung isa pa dahil kinalimutan mo ‘yun para dito. Sa pagmamahal na kahit papaano’y sigurado kang inialay mo, ano’ng nangyari?
Mas masaklap, alam mo kasi kung saan ka nagkamali, kung saan ka nagkulang. Pero hindi mo rin naman alam kung saan ka nagkamali at nagkulang sa mismong sitwasyong ‘yun. Hindi mo alam kung may merong itinago ang kawalan ng pinaggagagawa mo. O kung ‘yung “wala” na ‘yun na ang buong meron sa’yo. Baka ikinulong mo lang pala ang pagmamahal na ito bilang isang galaw palabas na sa dulo’y babalik sa sarili. E litsugas, ang hirap namang makipagtunggalian at may mapanghawakan sa lunang saklaw ng “baka” at ng mga walang hanggang tanong.
Pag-iinarte, pero siguro naman meron ka pa ring karapatan. Mamatay ka magdamag, pero dapat bukas buhay ka na uli. Hmm, baka hindi.
Sana na lang, sa kawalang ito, may masulyapan kang meron. Sa pagdanas mo sa kawalang ito, sana matuto kang makita ang mga bagay-bagay sa ibang pananaw.
Makailang-libong beses ko na sigurong ninais iparating sa’yo ‘to. Pero dahil lagi kang nakakatsamba, hindi mo pinapansin. Pupusta ako, malamang sa hinaharap, kalilimutan mo lang ang tanong na ito, kalilimutan ang mumunting pagsulyap sa absurdo, at babalik lamang sa normal na siklo ng pang-araw-araw na pagkabahala. Malamang tsatsambahin ka uli. Kaya pupusta ako na sa pagkakataong ito, message sending failed na naman ito.
Dahil dito, magsimula ka nang kabahan at pag-isipan kung magsisisi ka na ba sa mga desisyong kagagawa mo lang, at simulan mo nang tingnan kung pagsisisihan mo rin sa parehong paraan ang mga desisyong gagawin mo pa lang. Ikaw na rin ang bahalang mag-isip kung magmamahal ka pa rin o ano.
Pero para sumaya ka kahit kaunti, ihahandog ko na lang sa’yo ang awiting ito. Maaaring hindi lahat ng binanggit dito akma, pero sabay na lang nating ialay ito kay Binibining Kimberly Sue Yap Chiu:
Ngayon ang panahon kung kailan sinasampal ka ng (mga) mali mong desisyon. Pag-iinarte marahil ang dating sa iba, pero kasi sila. E lalong kasi ikaw. Matagal kang nanatili sa abot tanaw kung saan hindi ito ang dapat. Hindi mo kailanman inamin sa sarili mo na nilamon ka rin pala ng ganitong paniniwala. Lagi mong iniisip na hindi, dapat hindi ka gan’un tumingin sa mga bagay. Pero sa katotohanan, dahil sa lahat ng uri ng konteksto, nasalaksak sa utak mo ang “dapat” kahit hindi mo ito (gustong) pinaniwalaan.
Naniwala ka pa na sa lahat ng panahon, bibiyayaan ang pagmamahal mo. Nanalig kang kung mamahalin mo ang isang bagay, susunod ang lahat sa kaayusang animong itinakda. Pero ito, minahal mo naman. Pinili mo pa nga ito kaysa d’un sa isa pa, kaya malamang basura na rin ‘yung isa pa dahil kinalimutan mo ‘yun para dito. Sa pagmamahal na kahit papaano’y sigurado kang inialay mo, ano’ng nangyari?
Mas masaklap, alam mo kasi kung saan ka nagkamali, kung saan ka nagkulang. Pero hindi mo rin naman alam kung saan ka nagkamali at nagkulang sa mismong sitwasyong ‘yun. Hindi mo alam kung may merong itinago ang kawalan ng pinaggagagawa mo. O kung ‘yung “wala” na ‘yun na ang buong meron sa’yo. Baka ikinulong mo lang pala ang pagmamahal na ito bilang isang galaw palabas na sa dulo’y babalik sa sarili. E litsugas, ang hirap namang makipagtunggalian at may mapanghawakan sa lunang saklaw ng “baka” at ng mga walang hanggang tanong.
Pag-iinarte, pero siguro naman meron ka pa ring karapatan. Mamatay ka magdamag, pero dapat bukas buhay ka na uli. Hmm, baka hindi.
Sana na lang, sa kawalang ito, may masulyapan kang meron. Sa pagdanas mo sa kawalang ito, sana matuto kang makita ang mga bagay-bagay sa ibang pananaw.
Makailang-libong beses ko na sigurong ninais iparating sa’yo ‘to. Pero dahil lagi kang nakakatsamba, hindi mo pinapansin. Pupusta ako, malamang sa hinaharap, kalilimutan mo lang ang tanong na ito, kalilimutan ang mumunting pagsulyap sa absurdo, at babalik lamang sa normal na siklo ng pang-araw-araw na pagkabahala. Malamang tsatsambahin ka uli. Kaya pupusta ako na sa pagkakataong ito, message sending failed na naman ito.
Dahil dito, magsimula ka nang kabahan at pag-isipan kung magsisisi ka na ba sa mga desisyong kagagawa mo lang, at simulan mo nang tingnan kung pagsisisihan mo rin sa parehong paraan ang mga desisyong gagawin mo pa lang. Ikaw na rin ang bahalang mag-isip kung magmamahal ka pa rin o ano.
Pero para sumaya ka kahit kaunti, ihahandog ko na lang sa’yo ang awiting ito. Maaaring hindi lahat ng binanggit dito akma, pero sabay na lang nating ialay ito kay Binibining Kimberly Sue Yap Chiu:
Silvertoes
Parokya ni Edgar
‘Wag ka nang mag-alala
Hinding-hindi ako inlab sayo
Bakit ba pakiramdam mo pa yata
Lahat kami ay naaakit mo
Miss, miss, pakitigil lang please
Ang iyong pagpapantasya
Hindi ka na nakakatuwa
Ipapagulpi na kita sa gwardyang may batuta
Aaaaaa...yay yay yah.......
Hindi ko talaga ma-gets kung bakit ka ganyan
Ang feeling mo ay sabik sa iyo ang lahat nang kalalakihan
Sorry, pagpasensyahan mo na
Mali talaga ang iyong inaakala
Lahat kami ay nandidiri sa iyo
Ikaskas mo na sana ang mukha mo sa semento
Chorus:
‘Di kami na-tuturn on sa kutis mong kulay champurado
‘Di kami naaakit sa labi mong garabucho
O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama
Siguro nga naman ay may mga mas pangit pa sayo
Pero at least hindi sila nagpapakyut katulad mo
Nakaka-bad-trip ka, nakakairita tuwing kita'y nakikita
‘Di ko alam ba't ang laki ng ulo mo
Mag-ingat-ingat ka, baka ikaw ay sagasaan ko
Refrain:
‘Di kami na-tu-turn-on sa kutis mong kulay champurado
‘Di kami naaakit sa labi mong garabucho
O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama
O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama
Aaaaaa...yay yay.....
[emphasis supplied for dramatic and personal expression]
