2011: IN MEMORIAM

Sabi nila, what doesn't kill you...pesters you. CHOS hahahahaha.

So pagkatapos ng best year of my life (2010) ay dumating ang itinuturing kong worst year of my life so far (2011). At sa lahat ng pagsubok na dinala ng taong 2011 sa buhay ko at sa mga buhay niyo (daming readers? Hahaha), hindi naman tayo natigok o anupaman, kaya asahan na lang nating patuloy lang tayong gagambalain ng mga naturang pagsubok hanggang sa susunod na taon (huwag naman po sana huhu).

Dahil bagong taon ang pinaka-emo na okasyon para sa katauhan ko (pinaka-emotero ako kapag nakakapanood ng fireworks display sa bagong taon haha), pabayaan ninyo ako. HAHAHAHA. Pabayaan ninyo akong magbalik-tanaw sa mga nakakapanibago/nakakairita HAHA/magulong mga pangyayari sa buhay ko ngayong taon.

Enero

-1: Simula ng bagong taon na may napakalaking pag-asa sa hinaharap. Malay ko bang hihinayupakin ako ng taon. Haha.

-3: Balik-"trabaho" matapos ang masasayang holiday; bum pa rin forever haha.

-4: Naisipan ng HR na itatapon niya na lang ako sa Intramuros.

-5: Unang araw sa Intramuros, lunch date with the VP.

-6-7: Time off para asikasuhin ang promo papers; pagwawala sa harap ng mga kaibigan at pagmumukmok like no tomorrow haha.

-10: Opisyal na araw ng pagkakatalaga sa Cash Center, itinapon para italaga sa Makati imbes na Intramuros. Encounters with the real world begin.

-Pagmumukhang timang habang inaaral ang mga gawain at responsibilidad sa Cash Center. Awkwardo Versoza sa mga maraming staff.

Pebrero

-14: Valentine's celebration mayaman mode sa Cravings Katipunan with orgmates. Single life forever. Haha.

-18: Rent in Manila. In fairness to Fredison my high school batchmate. Haha.

-Reunited with my only sport badminton hahaha with friends from different departments. Naks social animal may friends sa ibang department CHOS hahaha.

-Discomfort with the real world begins. And sustained throughout the year hahaha.

Marso

-Medyo marunong na sa mga responsibilidad kung kaya't naoobliga na rin sa labis na gabing pag-uwi.

-28: Pagtatapos sa High School ng butihing kapatid; unang vacation leave bilang isang full-fleged empleyado haha.

-Japan Earthquake at Tsunami. Afraid.

Abril

-16: The Script Live in Manila. Fanboy mode haha.

-21-23: Kuwaresma. At mga maraming pagmumuni ukol sa buhay.

-26: Apat na buwan sa unang assignment sa Makati Cash Center at biglang inanunsiyong malilipat na ako sa Intramuros. Pagkalungkot ulit like no tomorrow dahil sa mga preysyur inaasahang mangyayari sa Intramuros, at dahil sa pagkawalay sa mga tanging malapit na kaibigan sa buong kompanya, my OTP friends. (Uy. HAHA.)

-Pagkadiskubre at pagtaya sa mundo ng Mutual Funds hahahaha.

Mayo

-2: Unang araw ng paglipat sa Intramuros.

-7-9: Cagbalete Island, Quezon experience habang bagyong Bebeng. Alon at hangin like no tomorrow. Naging 3D/2N ang bakasyong dapat ay overnight lang. Unang pagkakataong ma-stranded sa isang isla with matching pag-uga ng kubong tinitirhan. Emergency leave. Hahaha.
-21: Unang diumanong end of the world/rapture c/o FamilyRadio. Nawaley. Haha rescheduled to 21 Okt 2011 daw.
-Super bum office life haha as in bored lang halos araw-araw at 'di malaman ang mga dapat gawin kahit maya't maya ang mga meeting tungkol sa mga gustong gawin ng management para sa department. May pruweba ito sa blog na ito: nakagawa ako ng isang entry habang nasa opisina hahaha.
-Nakayanan ang paglayas nang maaga sa opisina at pagtungo sa kung saan-saan like org and orgmate events sa gabi.

Hunyo

-1: Matapos ang humigit-kumulang isang buwang bum mode, inilipat muli ng assignment sa Intramuros Cash Center.
-Hindi na malaman kung saan ba talagang lulugar/ilulugar. Go with the flow/don't resist anymore/nyemas bahala na sila outlook in life HAHA.
-16: Happy one year of being a trabahador for the company.
-23: Crazy bagyo day kung kailan madaling araw na kami nakauwi. Afraid.
-30: One year of this national government. Ugh.

Hulyo

-14: Simula ng Six Sigma Green Belt training sessions at manaka-nakang "pagtakas" sa buhay sa Intramuros at pagka-reunite sa Makati. Hahaha.
-Inilipat muli mula sa Intramuros Cash Center paakyat ng 5th Floor para mai-assign sa Monitoring. Ikaapat na assignment sa department sa loob ng pitong buwan.
-Singhalan at pagalit galore night dahil sa isang lintikang tanong na hindi nasagot. Haha tapos nag-leave siya ng isang linggo nagkasakit daw. Hahaha.

Agosto

-1: Pagdiriwang ng ika-160 anibersaryo ng butihing kompanya.

-13: Volunteer work para sa Habitat for Humanity sa Pasig bilang bahagi ng pagdiriwang ng ika-160 anibersaryo.

-Pagpapatuloy ng mga depresyon at pagkukuwestiyon kung anyare ba sa buhay ko.

-14: Nakagat ng aso namin HAHAHAHAHA rabies.

-16: Unang sick leave bilang isang full-fledged empleyado dahil pinilit ng inang ipatingin ang kagat ng aso. First out of five shots of anti-rabies vaccine.

Setyembre

-23: Pagtatapos ng mga training session para sa Six Sigma Green Belt. Pagtatapos ng mga masayang pananatili sa Makati.

-27: Pagsalakay ng bagyong Pedring. Pikon na pikon na pikon dahil gabing-gabi nang nakauwi samantalang nagbababagyo. Ikinintal sa utak na hindi na talaga ako makapaghintay sa 2014. Haha.

-28: Pagsisimula ng bagong proyekto ng monitoring unit, pagkawindang kung paanong sisimulan at gagawin nang maayos ang mga ipinagagawa ng pamunuan.

-Good feedback sa umpisa, pero kaagad ding dumako sa complaints galore.

-Crazy US and Philippine Markets. Uy ekonomista. Wahaha.

Oktubre

-Pagpapatuloy ng proyekto at ng complaints galore ukol dito.

-8-10: Ilocos 2011! Ikalawang pagtapak sa Ilocandia sa loob ng dalawang taon with old and new found friends, at unang beses sumakay sa eroplano!! Hahaha. Gotta love Laoag/Pagudpud/Batac/Paoay/Vigan etc again. Bumisitang muli sa mga maraming Ilocandia spots at nanatili sa same hotel kung saan din kami tumuloy last year. Fun fun trip. Ikalawang vacation leave for the year HAHA. Pahinga, pagsasaya, at pagmumuni.
-21: Ikalawang diumanong rapture/end of the world c/o FamilyRadio. Nawaley ulit. Hahaha.

-23: Adidas King of the Road 2011! Found a new love este sport, running.

-30: Jason Mraz Live in Manila!!! Super fanboy mode hahaha.

-31: Pagbisita sa sementeryo. Very serene. Haha.

-Very eventful haha kahit na patuloy lang din ang mga depresyon at pagkukuwestiyon sa kahulugan ng lahat ng ito. Extra late nights and extended stays sa opisina, habang iregular ang mga oras ng pagkain at ni halos walang panahong umihi. Haha windang mode.

-Inanunsiyong ililipat akong muli ng department sa mga susunod na araw, sa Statements Center naman. Go with the flow/nyemas bahala na sila outlook na talaga ito.

Nobyembre

-1: All Saints' Day. 'La lang HAHA.

-9: Ika-22 taong kaarawan. "Mr. Curious well I need some inspiration/It's my birthday and I cannot find no cause for celebration." - J. Mraz.

-21: Supposedly lilipat na ng department pero biglang umatake ang Internal Audit sa aming unit. Afraid. Haha.

-26: Second run for the year: HSBC Fun Run 2011 and an improved PR (WEH FEELING PROFESSIONAL HAHA) from Adidas KOTR.

-29: Twitter post "The longer you delay, the more you suffer. #NoteToSelf" AHAHA #WalaLungs

-Nadiskubre at tumaya sa mundo ng stock trading. Feeling investor hahahaha.

Disyembre

-1: Supposedly project presentation para sa Six Sigma Green Belt, pero naudlot.

-1: Nagsimula na sa paglipat sa bagong department.

-2 to present HAHA: simula na naman ng pagmumukhang timang habang inaaral ang mga gawain at responsibilidad sa bagong mundong ito.

-17: Third run for the year: Don Henrico's Run. Waley at nagkaligaw-ligaw ako dahil sa mga kakulangan nila sa pag-oorganize.

-25: Christmas Day. 'La lang. Hahaha madami nang pamangkin at madami na ulit bata sa angkan.

-31: Last Day of the Year. Emo night habang pinapanood ang mga fireworks display sa TV. At ang onting fireworks din ng kung sinu-sinong kapitbahay. Baby you're a firework, come and show 'em what you're worth. Hahaha.

-Christmas lunches/dinners with the people who matter. Uy. Hahahaha.

-Pag-atake ng bagyong Sendong sa bahaging timog ng bansa. Nakaka-stress sa dami ng biktima.

Pilit ko pang inaalala ang kung anu-ano pang mga nangyari, pero ito na lang ang kaya ng maulyanin kong memorya. Puwede na 'yan comprehensive na rin. Hahaha.

Sa dulo't dulo pala ng taon, kahit ano pang mga uri ng depresyon at angst ay naroon at naroon pa rin ang pakiramdam ng pasasalamat. Dahil nandito pa rin tayo at patuloy na may pagkakataong itama ang mga mali, dahil patuloy tayong may pagkakataong lumikha ng pagbabago sa mundo. Dahil sa pagtatapos ng taon ay napagtatanto pa rin nating napakaraming karanasan pa rin ang nagturo sa atin tungkol sa buhay at sa sarili. Dahil ang lahat ng karanasang iyon ay mapagtatanto nating dapat pa ring ipagpasalamat. At dahil SA WAKAS AY NATAPOS KA NA RING HAYOP NA TAON KA. WAHAHAHA.

So pasasalamat...

-Panginoon, dahil patuloy mo akong tinuturuang magtiwala sa Iyo nang buong puso at hindi sumandig sa aking sariling pang-unawa. Take Me Out of the Dark as my year song. Panalangin ko pa rin ang punto-de-bista, Panginoon. Alam Mo 'yan. Salamat.

-Familia, dahil kahit anong grump ko matapos gabihin like everyday sa opisina ay keri lang kayo at patuloy ang suporta at sinasabayan niyo pa rin akong mag-dinner. Uy famealy day everyday. HAHA.

-OTP 121 Externals, dahil kayo ata ang pinakamahalagang lupon ng kaibigan ko sa taon, sa pagdamay at sa pagsasalo natin sa mga kalungkutan at angst sa mundo. HAHAH. Sa mga kabaliwan natin at cling sessions. Nawa'y mas maigting pa ang ating pagsuporta sa isa't isa sa susunod na taon.

-BOMC Externals, dahil nagkakaintindihan tayo masyado HAHAHA. Gabayan tayo ng Panginoon sa isa na namang taon sa Intramuros.

-BOMC at BPI, dahil kahit bitchessa ka(yo) most of the time ay may manaka-naka kang naituturo sa akin maya't maya. Harinawang magamit ko nga ang mga natututuhan ko sa iyo sa mga susunod ko pang pakikipagsapalaran sa buhay.

-Pan Delicioso +/-, dahil sa Cagbalete WAHAHA. Dahil kayo pa rin ang pinakamaingay na lupon ng kaibigan na meron ako. HAHA salamat sa lahat ng katatawanan at pag-usad natin sa buhay sa taong ito. Nakatutuwang isipin kung nasaan na tayo ngayon mula sa ating pagsasalo noong kolehiyo. Pagpapala sa ating lahat sa pagpapatuloy natin sa pag-usad sa buhay. Sa mas marami pang Cagbalete experience! HAHA.

-ENTA Friends, dahil naipapaalala ninyo palagi sa akin ang mga alaala ng kolehiyo at ang lahat ng kagalingan at kagandahan nito. Uy. Hahaha. Sa mas marami pang mga dula, indie films, mainstream films, at showbiz tsismis na ating pagsasaluhan at isasailalim sa mga kritikal nating panuri. Haha.

-Brenda, dahil patuloy tayong nagsasalo sa pagkakaibigang binuo pa noong High School. Ang saya ring makita kung nasaan-saan na tayo ngayon mula sa ating awkward years sa High School. Haha.

-2011, dahil tapos ka na. CHOS hahaha dahil sa lahat. Sa lahat-lahat ng kahinayupakan mong taon ka. HAHA.

Dear 2012, binugbog ako ng 2011. Maghinay-hinay ka naman. Hahaha. Alam kong marami ka ring dalang pagsubok. Pero patuloy ang ating pag-asa na kahit anupaman ang mga pagsubok na iyong ihahatid ay kakayanin natin at ikayayabong ng ating mga pagkatao't buhay.

Pagpapala ng Panginoon nawa ang ating maging sandig sa ating pagharap sa panibagong taong ito.

Maligaya at Makabuluhang Bagong Taon!

ISANG TANONG

Dahil parang wala namang kabutihang naidulot sa mundo ang pagsusulat ko sa Ingles sa nakaraang entry, manunumbalik ako sa likas kong wika. Haha.

Marami-rami na palang nagbago sa interface ng blogspot, pero hindi naman 'yun ang pakay ko sa pagsusulat ngayon, kaya never mind this paragraph. Hahaha.

Kanina kasi, sa ikasampu naming Six Sigma training session, naitanong ang tanong na:

Ano ang isang tanong na itatanong mo sa Diyos kapag nagkaharap kayo?

Or something to that effect.


Nakagugulantang na lang din kung ano ang relasyon nito sa Six Sigma. "Siyentipikong" pamamaraan kasi ang Six Sigma ng paghahanap ng solusyon para sa mga suliraning operasyonal na mabigat ang paggamit sa estadistika bilang pangunahin nitong metodo. Kanina naman, pinag-uusapan ang kalinangan ng pagiging malikhain upang makahanap ng solusyon. Pinag-usapan ito gamit ang pitong prinsipyong Da Vincian, una na rito ang Curiosita - ang walang patumanggang pagnanais magtanong nang magtanong.


Kaya 'yun nga ang tanong. Napaisip ako. Ano nga ba ang itatanong ko sa Manlilikha sakaling magkaroon man ang abang tulad ko ng pagkakataong makaharap Siya at makausap?


Sabay naisip ko ang tanong na,

Bakit pa ba kinailangang lumikha; bakit pa ba nagmeron ang mga lalang?

Hindi naman niyan tinutunggali ang kondisyong isang tanong lang, dahil maarte lang naman ako at isa lang naman ang gustong patunguhan ng mga tanong na 'yan. Haha.


Hindi ko rin masyadong mawari kung bakit iyan nga ang tanong na naisip ko. Marahil kasi, sa aking pananaw, sa tanong ding iyan mauuwi ang marami pang ibang katanungan.


Kasi kung magtatanong tayo kung bakit ba may kahirapan sa mundo, kung ano ba ang misyon/silbi natin sa mundo, kung bakit ba ganito ang takbo ng buhay, et cetera et cetera et chusa, baka mapunta pa rin tayo sa tanong na, sa una't una pa lang, bakit pa ba kinailangang likhain ang lahat ng nilalang?


Kung wala namang nilalang, wala namang magiging paghihirap. Walang maghahanap ng kani-kanilang "life purpose." Walang krimen, walang mga ganid at hayop sa lipunan, walang magnanakaw, walang wang-wang (uy. Haha.)


Sa aralin nga namin sa pilosopiya dati, palaging nariyan din at umaaligid ang posibilidad ng kamatayan. Kumbaga, aking-akin lamang at siguradong-sigurado ang kamatayan ko; kagaya ng iyong-iyo lamang at siguradong-sigurado rin ang kamatayan mo.


Sa isang sabi, kung mauuwi rin lamang naman ang lahat sa katapusan at kamatayan, bakit pa nga ba kinailangang nagkaroon pa ng pagmemeron? Bakit pa kinailangang iparanas sa samu't saring uring nilalang ang pagdurusa at kalupitan ng mundo?


Pilit kong pinananatili ang personal na adhika at paniniwalang nilikha ako upang maging instrumento ng Lumikha sa mundo, upang ipalaganap ang Kanyang Pag-ibig, sa kung ano/saan mang maabot ng aking makakaya at abot-tanaw.


Ngunit naroon pa rin ang dudang baka hindi iyan, at ang tanong na baka hindi na iyan kakailanganin kung sa una pa lang, hindi na nagkaroon ng mga nilikha. Dahil kung walang nilikha, wala akong pag-iisipan ng kung ano ang aking silbi sa uniberso, walang pagpapaabutan ng Kanyang Pag-ibig, wala, walang-wala.


Sa mapangahas na hula at pilit na pag-unawa gamit ang abot-tanaw ng aking pisikal na karanasan, nabagot lang ba ang Panginoon at kinailangan Niya ng mga mumunting laruan upang pagmasdan, kaaliwan/katuwaan, at alagaan? Kapara ba ng kapag nababagot tayo noong ating kabataan ay dinadampot natin ang mga mumunting pigurin at laruan sa sala, at lumilikha ng isang pang-aliw na mundo kung saan kinokontrol natin ang mga ito at ginagawan ng kuwento?


Limitado nga lamang ang abot-tanaw ko bilang tao, ngunit may mga pagkakataon kasing tila hindi na sumasapat ang tugong, "hindi, nilikha ako para mag-alay at magmahal sa iba," o 'di kaya ang pakiwaring, "hindi, ganyan lamang talaga ang takbo ng mga bagay, ganyan lang talaga ang buhay." May mga pagkakataong mahirap makisama na lang nang basta sa agos ng buhay dahil "ganoon lang talaga ito." Minsan nakabubuo tayo ng mga tanong na hindi natin alam kung saang dako ng uniberso hahalughog ng karampatang sagot.


Sa tradisyong Boy Abunda, iba't iba man ang ating paniniwala't patutunguhan, ang mahalaga raw ay nag-uusap tayo at patuloy na nag-uusap. Sa kasong ito, marahil nga ang mahalaga pa rin ay nagtatanong tayo't hindi basta na lang nakikisakay. Dahil sabi ng mga pilosopo, sa pagtatanong daw unang nabubuksan ang pinto tungkol sa mga bagay-bagay; sa duda nabibigyang-pagkakataon na makakita ng ibang abot-tanaw sa nakasanayan. Curiosita.


Baka rin may mga tanong kasing naitatanong ngunit hindi nahahanapan ng sagot.

ENGLISH

Because I'm bored, I am going to write in English. The first in the history of kaeklatan. HAHAHA.

It's been a while since I last updated this blog. A lot of things have happened since the elections, the last topic I wrote about. It's been over a year, and the country still awaits to see the concrete, drastic changes that the winning party committed to the general voting populace. Could be the incompetence now being brought to the fore sans (SANS HAHAHA) the dreamy, emotion-filled atmosphere of the 2010 elections when the entire nation raised hopes--to unprecedented and probably dangerous levels--that drastic change will come after a decade of Arroyo rule. Confidence ratings have since plummeted with the apparent lack of action of the seated government regarding pressing issues which it promised to solve in the much-spent-for campaigns. Q1 economic data shows that the economy is slowing down from last year's extraordinary growth levels, possibly indicating decline in investor confidence which soared really high upon assumption of power of the current government. Some analysts are pointing out that the economic slowdown is not critical, and to a certain extent, to be expected given the circumstances of the previous months. Hopefully so. And hopefully, economic upliftment will reach and be felt not only analysts and high-profile investors or even relatively-educated market participants, but more importantly the majority of the country who do not understand those talks about GDP rates and these numbers and percentages that we like to boast about.

Contrary to that previous paragraph, I did not intend this entry to become yet another exposition of a commoner's thoughts on the public sphere.

Yet really, there was not a point when I first opened a notepad document to type away my boredom at the office. Good thing blogger.com is not blocked in my access. It was just that: to type away boredom and possibly whisk away today's stagnation, as efforts to relieve boredom on previous weeks (e.g., inquirer.net HAHAHA, email threads with friends, etc) are proving to become more and more ineffective and desensitizing.

Young and new as I may be in the corporate world, I am starting to think about this capitalist enclosing. Slowly I am starting to feel that the 8:30AM to 5:30PM hodgepodge of excel files, emails, meetings, bosses, more emails, more meetings, etc is becoming more and more a prison cell that Queen declares to be free from someday, Lord! Not to give the impression that I'm stressed out due to very heavy workload. Quite the opposite: I am stressed out because most of the time, I am not doing anything but wait for emails, refresh news sites, and stare at my workstation pretending to look busy (or at least to look like I'm doing something--and writing this surely does the trick hahaha). On occasion, there are meetings, instructions from bosses, and other work-related things, but they come so sparsely that I strongly feel that my mind is surely stagnating. My department talks of a lot of revamping/restrategizing plans, to which I know that I am supposed to do a lot about, but am doing practically nothing. Have I become so incompetent and so stagnated, or even so unmotivated as to not know/not do what to do?

Probably it's the lack of motivation, given that I was thrown into a place that I did not at all envision myself doing/entering. Remnants of bitterness with the lack of bargaining power as to the final assignment after training are probably still present and looming. When then shall I begin recovery and reactivation when I thought to have accepted the turn of events months ago? Songs and literature have been written: we can't always get what we want. But until how long shall I become bound to things I do not want and begin proactively shaping my own life towards what I envisioned, hoped for, dreamed about?

There is technically an answer: 3 years. HAHA or around the vicinity of 138 weeks from the time of this writing. At least for this chapter. But the existential (weh hahaha) questions remain: shall I really begin crawling towards the dream after this 3-year chapter? Or shall this capitalist enclosure soften and dampen my spirits so much as to just want to be confined in its routinary, largely predictable rhythm providing financial gains in regular intervals?

Or the most fundamental questions relevant to this pondering: what exactly is the dream that I hope to move towards? How dare I ask myself when I shall move towards the goal when admittedly, the goal is not clear and defined as yet. But the Philippine Daily Inquirer says: Dare to Ask. HAHAHA.

I probably will have no other course of action really than to follow the preaching of Tambalang Balasubas at Balahura, "to take each day at a time." To live each moment as it comes. Muhammad Ali supposedly said to not count the days but make the days count. But I think I need to hold on to the weekly countdown--presently at 138 and still counting hahahaha.

Tamabalan would ask, why worry about the future when you may not reach tomorrow anymore? Hahahaha. True enough, the certainty of a "future" is not really there.

Really, I just hope to do things I want to do, even while being in this rather alienating condition of the corporate world. If alienation and self-discovery can be done at the same time.

We can only hope and pray.

ELEKSIYON 2010

Higit isang taon na yata mula nang huli akong bumisita rito para maglagak ng kung anong nilalaman ng puso't isipan. Bunsod ng katamaran, at kung anu-ano pang dahilan, hindi na ako muling nakabalik at tila naabandona ang mumunting espasyong ito.

Ngayon, isang pagtatangkang buhayin muli ang patay. Haha.

Kalilipas lamang ng isang napakahalagang araw sa kasaysayan ng iniirog kong bansa, ang pinanabikan con todong Halalan 2010. Ito ang tiningala bilang ang araw kung kailan magsisimula ang pagbabago, dala na rin ng walang katapusang pagkamuhi sa kahit na anong ikilos ng papatapos na rehimeng Arroyo. Sabi ng nakararami, malaki ang bahaging gagampanan ng araw na ito (10 May 2010), sa pagbuhay sa bansa at sa partisipasyong demokratikong inaakala nating matagal nang namayapa. Heto diumano ang unang araw ng panibagong yugto, matapos ang halos isang dekadang pamumunong Arroyo. Tunay nga, elementarya pa ako siya na 'yan. Tapos na ako sa kolehiyo, siya pa rin. Ngayon, magbabago na. Ngayon, maiiba na. Daw.

So hayun na nga, mega go to register noon pang Mayo 2009. Todo pananaliksik sa mga kandidato, attend ng forum dito, nood ng debate diyan. Tila nabuhay ang bahaging politikal na minsan-minsan lang nating nakakapiling (mga isang beses sa tatlong taon). Napakaraming kaibigan ang tunay na nag-isip, nagdili-dili, nagmuni-muni, at pumili ng kani-kaniyang kandidatong susuportahan.

Marahil, dahil na rin sa hype ng lahat, ito na ang panahon kung kailan ako nakaramdam ng pinakamatinding libog politikal. Dati-rati naman, nakiki-salimpusa na ako sa mga quick count operations at sa pagtatangkang panatilihin ang animong kabanalan ng boto at balota. Naging semi-partisan na rin ako noong 2007, pero ngayon, naging partisan much ako nang piliing suportahan ang isang kandidato pagka-Pangulo.

Pero parang ang point lang naman talaga ng entry na ito ay isiwalat ang mga ninais kong maluklok--ang laman ng iisang balotang may numerong 745 something something...(nakalimutan ko na rin hahaha), na ipinagpipilitan ng iba na dapat itago at gawing pribado via the ballot secrecy folders na muntik nang magkahalagang higit PhP300.00 ang isa. Kanina pagboto ko, parang binili na lang sa palengke 'yung folders. Keri lang, keber naman ang folders na 'yan. Hahaha.

So ito na nga:

Pangulo:

1. Teodoro, Gilberto, Jr.

Pangalawang Pangulo:

1. Binay, Jejomar C.

Mga Senador:

1. Bautista, Martin D.

2. Bello, Silvestre III H.

3. Biazon, Rozzano Rufino B.

4. Cayetano, Pilar Juliana S.

5. Defensor-Santiago, Miriam P.

6. Enrile, Juan Ponce

7. Hontiveros-Baraquel, Ana Risa

8. Lacson, Alexander L.

9. Lambino, Raul L.

10. Marcos, Ferdinand Jr. R.

11. Roco, Sonia M.

12. Tamano, Adel A.

Party-List Group:

1. Trade Union Congress of the Philippines

Kinatawan ng Distrito:

1. Cabochan, Carlos V.

Alkalde:

1. ABSTAIN

Bise-Alkalde:

1. Vallega, Cherry S.

Mga Konsehal:

1. Abelardo, Alvin E.

2-6. ABSTAIN

So ayun. Sila ang pinaniwalaan kong magdadala ng "pagbabagong" parang kating-kati tayong makamtan ngayong taon. Alam kong may kani-kaniya tayong manok, pero aaminin kong dismayado ako sa naipakikitang partial results ngayon sa TV c/o the first ever automated election counting sa bansa. Pero gulantang rin naman ako sa bilis ng resulta. Haha.

Dismayado ako sa politikang lokal ng Caloocan. Wala kaming choice. Echiverri-Erice vs. team-up ng matagal nang magkaribal na Asistio-Malonzo. At wala akong nakitang may promesa sa mga tumakbong konsehal; para bagang basta magkaroon lang ng posisyon, makatakbo lang ba sa eleksiyon.

Dismayado ako dahil kahit nag-abstain ako sa mayoralty race, dahil wala naman yata talagang deserving sa Echiverri-Asistio feud, may mananalo at mananalo. Malamang si Echiverri 'yun.

Dismayado ako dahil parang hindi man lang pumapasok sa partial counts 'yung nag-iisang city council candidate na nakitaan ko ng malinaw na direksiyon at may nais talagang gawin para sa siyudad. Hindi siya mananalo.

Dismayado ako dahil 'yung congressional candidate ko, nasa likuran din ng karera. Nangunguna ang incumbent na kahit may mga nagawa namang iilan para sa ikabubuti ng distrito, ang claim-to-fame ay ang pagpirma sa HR1109, at pakikipag-giyera kay Vicki Belo ukol sa liposuction.

Dismayado ako dahil iilan sa mga pinaniwalaan kong Senador ang pumapasok. Aapat (Cayetano, Defensor-Santiago, Enrile, at Marcos) lang ang kasali sa Magic 12 as of press time. 'Yung mga talagang gusto ko (Hontiveros-Baraquel, M. Bautista) ay nasa likod-likod. Sabit si Hontiveros; nawawala si Bautista, kagaya ng pagkawala nina Bello, Lambino, Lacson, at Tamano.

Dismayado ako dahil imbes na itong mga taong ito ang pumapasok, nananatiling pasok sa senatorial race ang mga tulad nina Revilla at Lapid.

Dismayado akong nasa ikalawang puwesto si Estrada sa karera pagka-Pangulo as of press time. Dismayado talaga ako. PARANG, ANO BA. ANO BA NAMAN. ANO BA TALAGAAAA.

Dismayado akong si Aquino ang nangunguna. Dismayado akong parang puro simpatiya na lang ang umiiral. Dismayado ako dahil hindi naman talaga siya dapat tatakbo, pero sa isang iglap, nadedo ang ina, at napakarami raw ang nagmakaawang tumakbo siya sa para pamunuan ang bansang ito. Dismayado ako dahil wala pa siyang naipapakitang konkreto, na wala siyang maisagot sa mga kritiko, na parang siya na lang lagi ang banal at tama--na kung sa kampo nila manggagaling ang kritisismo ay lagi nang tama, at kung sila naman ang babatuhin ng kritisismo ay kaagad na "black propaganda." Dismayado akong mas may naisakonkreto pa si Lapid sa kanya sa Senado. Dismayado ako dahil hindi ko lubos maisip kung paano niyang nakuha ang loob ng samabayanan, kung bakit may mahika pa rin ang kanyang pangalan. Dismayado ako dahil hanggang ngayon, hindi ko makalkula kung hanggang saan sa kanya ang purong "kabanalan" at "pagtulong sa bayan" at kung hanggang saan naman ang kahayukan sa kapangyarihan at personal na interes.

Dismayado akong nasa likuran din si Teodoro. Siya ang pinaka-idolo ko sa eleksiyong ito, at siya ang nagbigay-inspirasyon sa akin na kaya pa nating baguhin ang mukha ng politika. Na may kandidato pang may galing at talino, may malinaw na direksiyon, at may kayang ibahaging inspirasyon nang hindi naninira ng iba. Naniniwala akong panahon na ngayon, na mismong ngayon dapat ang simula ng pagbabago katulad ng sinasabi ng lahat ng hype na ito, at hindi na dapat pang ipagpaliban. Dismayado akong mukhang pinalalampas natin si Teodoro.

Dismayado akong parang wala naman palang bearing 'yung mga kampanya at media hype. Akala ko ba "ako mismo," "ako ang simula," "may magagawa tayo?" Sa nakikita ko (maaaring limitado nga ang aking abot-tanaw rito pero) parang wala/hindi naman pala.

Dismayado akong demokrasya ito, na ganito umaarangkada ang demokrasya rito. Oo, dismayado akong iisa lang ang aking boto. Sana puwedeng dalawa, o isanlibo. Hahaha.

Dismayado akong kakailanganin kong tanggapin ang magiging resulta bukas-makalawa. Na kakailanganin kong patakbuhin ang susunod na tatlo hanggang anim na taon ng buhay ko sa ilalim ng pamumuno ng mga piniling ito ng iba, ng mga opisyal na malamang hindi ko naman gusto.

Paano ngayon ang sinasabing "kung hindi ka bumoto, wala kang karapatang magreklamo?" E kung bumoto, pero hindi nanalo ang mga ibinoto, magkakaroon na ba bigla ng karapatan para magreklamo?

Hindi ko alam. Pero gaya nga ng nasabi na, kakailanganin nating lahat na mamuhay sa piniling ito ng iba. Ginusto natin ng demokrasya, o ayan at pagsalu-saluhan natin. Iba't iba nga marahil tayo ng pinanggagalingan; kung minsan masaklap, pero naa-aggregate ang mga interes nating lahat as in LAHAT sa bawat eleksiyong ating dinadaanan. At kung minsan, ang agregasyong ito ay hindi nagiging kanais-nais, at nakadidismaya para sa iba.

Sa huli, mukhang kailanga't kailangang galangin ang kahihinatnan ng pinakabagong agregasyong ito ng ating lipunan. Kung nariyan na ang mga ibinoto ng taumbayan, wala na tayong magagawa kundi maging mabuting mamamayan. At ang paggalang at pagiging mabuting mamamayang ito ay hindi lamang yata nagtatapos sa bulag na pagtanggap ng resulta ng halalan, kundi sa lalong pakikisangkot para sa mga pinaniniwalaang tila nabura at naisantabi ng mga naipanalo ng halalan.

Kumbaga, kung pinaniniwalaan natin ang mga bagay na pinaninindigan ng ating mga kandidato, pero hindi sila mananalo, baka 'yun ang isang biglang-bukas na daan tungo sa lalong aktibong partisipasyong demokratiko bilang mamamayan--ang manatiling nakapanig sa mga halagang nakikitang dapat panindigan, bagaman sa ibang (maaaring mas mahirap na) paraan kaysa kung nailuklok nga sa pampublikong opisina ang kandidatong sinuportahan.

Marahil, ibang-iba nga lang talaga ang inasahan ko sa halalang ito, na nagbubunsod ng pagkadismaya. Pero siguro magandang daan ito para lalong maging mapagmatyag at aktibong mamamayan, (paunti-unti ma'y) tungo pa rin sa mga halagang dating pinaniwalaan. Higit pa rito, ang lalong aktibong partisipasyon para ibiting patiwarik, itali, hawakan sa leeg (a la the Jamby Madrigal commercials) ang mga mananalong ito--mula sa pangulong 'yan hanggang sa mga konsehal na 'yan--para tuparin at totohanin ang mga lumilipad na pangako at platapormang mapangahas nilang inilatag sa kanilang kampanya.

Aantabayanan pa rin natin ang opisyal na resulta ng halalan, na maaaring lumabas na sa mga susunod na araw. Ang bilis nga ng automated. Iba na ngayon! (ang sistema ng pagbibilang, pero luma pa rin ang hitsura ng resulta)

MESSAGE SENDING...

LAGI kang mali magdesisyon. Minsan/madalas, maganda ang kinahihinatnan. Masaya, mahiwaga. ‘Sus, tsamba. Kung babalikan kasi, kung susuriin kasi, mali sa kahit na anong aspeto.

Ngayon ang panahon kung kailan sinasampal ka ng (mga) mali mong desisyon. Pag-iinarte marahil ang dating sa iba, pero kasi sila. E lalong kasi ikaw. Matagal kang nanatili sa abot tanaw kung saan hindi ito ang dapat. Hindi mo kailanman inamin sa sarili mo na nilamon ka rin pala ng ganitong paniniwala. Lagi mong iniisip na hindi, dapat hindi ka gan’un tumingin sa mga bagay. Pero sa katotohanan, dahil sa lahat ng uri ng konteksto, nasalaksak sa utak mo ang “dapat” kahit hindi mo ito (gustong) pinaniwalaan.

Naniwala ka pa na sa lahat ng panahon, bibiyayaan ang pagmamahal mo. Nanalig kang kung mamahalin mo ang isang bagay, susunod ang lahat sa kaayusang animong itinakda. Pero ito, minahal mo naman. Pinili mo pa nga ito kaysa d’un sa isa pa, kaya malamang basura na rin ‘yung isa pa dahil kinalimutan mo ‘yun para dito. Sa pagmamahal na kahit papaano’y sigurado kang inialay mo, ano’ng nangyari?

Mas masaklap, alam mo kasi kung saan ka nagkamali, kung saan ka nagkulang. Pero hindi mo rin naman alam kung saan ka nagkamali at nagkulang sa mismong sitwasyong ‘yun. Hindi mo alam kung may merong itinago ang kawalan ng pinaggagagawa mo. O kung ‘yung “wala” na ‘yun na ang buong meron sa’yo. Baka ikinulong mo lang pala ang pagmamahal na ito bilang isang galaw palabas na sa dulo’y babalik sa sarili. E litsugas, ang hirap namang makipagtunggalian at may mapanghawakan sa lunang saklaw ng “baka” at ng mga walang hanggang tanong.

Pag-iinarte, pero siguro naman meron ka pa ring karapatan. Mamatay ka magdamag, pero dapat bukas buhay ka na uli. Hmm, baka hindi.

Sana na lang, sa kawalang ito, may masulyapan kang meron. Sa pagdanas mo sa kawalang ito, sana matuto kang makita ang mga bagay-bagay sa ibang pananaw.

Makailang-libong beses ko na sigurong ninais iparating sa’yo ‘to. Pero dahil lagi kang nakakatsamba, hindi mo pinapansin. Pupusta ako, malamang sa hinaharap, kalilimutan mo lang ang tanong na ito, kalilimutan ang mumunting pagsulyap sa absurdo, at babalik lamang sa normal na siklo ng pang-araw-araw na pagkabahala. Malamang tsatsambahin ka uli. Kaya pupusta ako na sa pagkakataong ito, message sending failed na naman ito.

Dahil dito, magsimula ka nang kabahan at pag-isipan kung magsisisi ka na ba sa mga desisyong kagagawa mo lang, at simulan mo nang tingnan kung pagsisisihan mo rin sa parehong paraan ang mga desisyong gagawin mo pa lang. Ikaw na rin ang bahalang mag-isip kung magmamahal ka pa rin o ano.

Pero para sumaya ka kahit kaunti, ihahandog ko na lang sa’yo ang awiting ito. Maaaring hindi lahat ng binanggit dito akma, pero sabay na lang nating ialay ito kay Binibining Kimberly Sue Yap Chiu:

Silvertoes
Parokya ni Edgar

‘Wag ka nang mag-alala
Hinding-hindi ako inlab sayo
Bakit ba pakiramdam mo pa yata
Lahat kami ay naaakit mo

Miss, miss, pakitigil lang please
Ang iyong pagpapantasya
Hindi ka na nakakatuwa
Ipapagulpi na kita sa gwardyang may batuta
Aaaaaa...yay yay yah.......

Hindi ko talaga ma-gets kung bakit ka ganyan
Ang feeling mo ay sabik sa iyo ang lahat nang kalalakihan
Sorry, pagpasensyahan mo na
Mali talaga ang iyong inaakala
Lahat kami ay nandidiri sa iyo
Ikaskas mo na sana ang mukha mo sa semento

Chorus:
‘Di kami na-tuturn on sa kutis mong kulay champurado
‘Di kami naaakit sa labi mong garabucho
O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama
Siguro nga naman ay may mga mas pangit pa sayo
Pero at least hindi sila nagpapakyut katulad mo
Nakaka-bad-trip ka, nakakairita tuwing kita'y nakikita
‘Di ko alam ba't ang laki ng ulo mo
Mag-ingat-ingat ka, baka ikaw ay sagasaan ko

Refrain:
‘Di kami na-tu-turn-on sa kutis mong kulay champurado
‘Di kami naaakit sa labi mong garabucho
O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama

O please naman, pakitanggap mo na lang ang katotohanan
Na ganyan ka 'pinanganak
‘Wag ka nang magpapanggap na ikaw ay isang dalagang ubod ng ganda
Kahit na alam naman natin na ang karakas mo ay ubod ng sama
Aaaaaa...yay yay.....

[emphasis supplied for dramatic and personal expression]

SA PAGTATAPOS

Dahil goodbye 2008 at happy new year na maya-maya, ating balikan ang mga naganap sa nagdaang taon ng aking buhay. Hahaha.

Where did you begin 2008?
Sa bahay, nanonood ng new year countdown ng hindi ko na maalalang channel. Tapos palabas-labas dahil mega nakikinood sa mga paputok ng mga kapitbahay.

What was your status by Valentine's day of 2008?
Hindi naman nag-iiba ang status forever.

Did you have to go to the hospital?
Oo, sa Jose Reyes Memorial Medical Center. Hahaha. Mega patingin ng atopic dermatitis, mga Pebrero hanggang Abril. Itinigil ko rin dahil sa kawalan ng oras at resulta. Hahaha.

Did you have any encounters with the police?
Wala naman.

What did you purchase over $500?
Laftaf. :D Hahaha.

Did you know anybody who got married?
Hmm, wala yata. Nabuntis marami. Haha.

Did you know anybody who passed away?
Hmm, Marky Cielo. Didith Reyes. Saka ‘yung tatay ni Gabby Concepcion. Ay pati pala si Manong Gilbert Perez.

What sporting events did you attend?
Isang beses, UAAP AdMU vs. DLSU Round 1 Game 1. Hahaha panalo! :D

What concerts/shows did you go to?
Hmm, wala?

Where do you live now?
Caloocan forever and ever.

Describe your birthday.
Waley. Haha. Normal lang, masaya naman.

What's the one thing you thought you would never do but did?
Wala naman yata.

Any new additions to your family?
Mga pamangkin. Haha.

What was your best month?
Hmm, Disyembre. Saka Nobyembre. Haha.

Who was your best drinking buddy?
Hindi ako lumalagok. Haha.
Made new friends?
Marami. Haha.

Any regrets?
Wala naman yata.

What do you want to change in 2009?
Hmm, sana mas magulo pero mas masaya ang mga kaguluhan. Hahaha.

Overall, how would you rate this year?
Magulo pero MASAYA. Hahaha. Hitik sa kung anu-anong pangyayari.

Have any life changes in 2008?
Oo.

Get a new job?
Hahaha oo! Mega encode.

How old did you turn this year?
Labinsiyam.

Did anything embarrassing?
Marami. Hahaha SHOES.

Get married or divorced?
WUT?

Be honest - did you watch American Idol?
Nadadamay ako sa panonood ng nanay at kapatid.

Start a new hobby?
Mag-bobo talk. WAHAHA.

Are you happy to see 2008 go?

Mami-miss ko ang 2008, pero masaya ako na matatapos ito nang maligaya. May bahagi man sa katauhan kong ayaw pakawalan ang 2008, hindi naman puwede. Move on lang forever, pero mananatiling akin ang lahat ng alaalang iiwan nito.

Drank Starbucks in 2008?
Oo. Haha.

Been naughty or nice?
Pareho. Haha.

What are you wishing for in 2009?

Done something you've regretted?
Wala nga.

Lost someone?
Wala naman.

Cut class?
Oo haha. Maraming beses kay Kang, dahil mega tinatapos ang Marketing paper.

Was involved in something you'll never forget?
Yuh. :D

Cooked a gross meal?
Hanggang pancit canton lang ang niluluto ko, at awa ng Diyos hindi naman nababalahura. Hahaha.

Lost something important to you?
A-Shop Payong na naiwan sa bus ng LS Field Trip.

Got a gift you adore?
Ofkorz.

Tripped over a coffee table?
Hindi naman. Haha.

Dyed your hair?
Ayokong magkulay. Haha.

Came close to losing your life?
‘Di naman.

Went to a party?
Oo. Hahaha.

Read a great book?
Wala. Haha. Hindi palabasa.

2008: FRIENDS AND ENEMIES

Did you meet any new friends this year?
Maraming-marami. :D

Did you dislike anyone?
Hello 1^st sem? Hahaha.

Did you grow apart from anyone?
‘Di naman.

Do you have any regrets when it comes to your friendships?
Wala. Masaya eh. Haha.

2008: YOUR BIRTHDAY

Did you have a cake?
Yuh, gawa ng aking ina. Hahaha.

Did you get any presents?
Ay wala yata..

2008: ALL ABOUT YOU

Did you change at all this year?
Siyempre.

Did you change your style?
Saan?

Were you in school?
Yuh, buong taon. Mega summer class kasi at kahit n’ung sembreak, mega paaralan.

Did you have a job?
Org trabaho at gainful employment. Hahaha.

Did you drive?
Wiz.

Did anyone close to you give birth?
Oo, mga kapinsanan.

Did you go on any vacations?
Hmm, bakasyon bang maituturing ang Vigjam? Hahaha.

Would you change anything about yourself now?
Yuh, may dapat pa ring baguhin.

2008: WRAP UP

Was 2008 a good year?
Marahil isa na sa mga pinakamasayang taon ng buhay ko (bilang sabi nga ng kaklase ko sa Philo, hanggang 34 lang raw ako!). Napakaraming nangyari, mula sa LS Days na may unang defense in my college life, hanggang sa summer days na may David Lozada, hanggang OrSem, hanggang 3^rd year 1^st sem na may LAHAT, hanggang xpres, hanggang ngayon, 3^rd year 2^nd sem na may Adolfo. Haha.

Do you think 2009 will top 2008?
Well sana. :D

Sa iyong nagbabasa (at sa'yo ring hindi nagbabasa hahaha), maraming, maraming salamat sa nagdaang taon ng samu't saring kaechusahan. Hanggang sa susunod! Harapin natin ang 2009...bukas. Hahahaha. :D

HAPPY NEW YEAR! :D